Η αφήγηση που κάνουμε, οι ιστορίες που λέμε, νοηματοδοτούν την εμπειρία, το βίωμά μας. Η δομή, η συνοχή τους και το συναίσθημα που εμπεριέχουν, αντικατοπτρίζουν και σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική ασφάλεια ή ανασφάλεια ενός ατόμου. Το πώς ένα παιδί αντιλαμβάνεται τον εαυτό του κατασκευάζεται και με τον διάλογο που γίνεται με τους γονείς -συμπονετικό ή αυστηρό-ο οποίος εσωτερικεύεται και υπάρχει και στην ενήλικη ζωή του. Στην θεραπεία στόχος είναι η εύρεση και κατανόηση αυτών των εσωτερικών φωνών και κομματιών του εαυτού, και η ενίσχυση των πιο συμπονετικών και βοηθητικών.